DE RUSSEN KOMEN, MAAR WANNEER?

Jack van Gelder roept het al jaren. Dat het niet lang meer kan duren. Al die roebels, al die getalenteerde Brazilianen, het is een kwestie van jaren voor we eindelijk eens een Russische Champions League-winnaar mogen begroeten. Jack, ziener als hij is, riep het vier jaar geleden al. Toch moet ook hij inmiddels inzien dat het allemaal niet meevalt in Moskou, Sint-Petersburg of om het even welke Russische deelrepubliek. Geld lijkt helemaal geen rol te spelen, maar te vaak wordt in alle tomeloze ambitie aan de belangrijkste vereiste voorbijgegaan. Tijd. Tijd en geduld.

Het is inmiddels tien jaar geleden dat Roman Abramovitsj in Londen neerstreek om van Chelsea een Europese topclub te maken. Vele miljarden volgden, maar vooral duurde het uiteindelijk negen jaar om The Blues de beste van Europa te maken. Inmiddels strijd Chelsea jaarlijks met nog vijf ploegen om de Engelse titel en is het in Europa op z’n meest een outsider voor de Champions League. De beste van Europa worden, is geen kwestie van een diepe portemonnee, maar vooral van een lange adem. En juist in Rusland lijken bestuurders en spelers vaak wat kortademig te zijn.

Gisteren verdween CSKA Moskou roemloos van het Europese toneel. Ook vedette Keisuke Honda heeft niet het geduld om in Rusland zijn voetbaldroom te verwezenlijken en lonkt inmiddels weer volop naar de Europese topcompetities. Een paar duizend kilometer zuidelijker werd die voetbaldroom al eerder een stuk rigoureuzer de nek omgedraaid. De clubleiding van Anzji Machatsjkala trok volledig de stekker uit het miljoenenleger dat slechts een paar jaar ervoor ambitieus de Europese top wilde gaan bestormen. Uitgezonderd Zenit Sint-Petersburg, dat met veel geluk nog een rondje met de besten mee mag, zal de Russische voetbaldelegatie dit jaar wederom z’n geluk moeten beproeven tussen de B-garnituur en de ploegen met andere prioriteiten in de Europa League. Geld speelt geen rol, maar de Russen moeten net als Jack van Gelder wat minder haast maken.

ER IS MAAR ÉÉN GERTJAN VERBEEK

Dat Gertjan Verbeek een unieke persoonlijkheid is, zal niemand ontkennen. Misschien de aanhangers van het geloof ‘Ieder mens is uniek’. Maar ik zie teveel eenheidsworsten rondlopen om me tot dit geloof te bekeren. Er zijn genoeg voorbeelden van ’s mans authenticiteit. In goede en in slechte tijden. Sympathie en bewondering oogstend, dan wel verbijstering en ergernis wekkend of onbegrip en verwarring zaaiend. Hij is en blijft onder alle omstandigheden zichzelf. Zegt men dan. Nu is en blijft naar mijn bescheiden mening iedereen zichzelf onder alle omstandigheden, ook al speelt men een rol. Omdat een mens nu eenmaal altijd een keuze heeft. En omdat die keuzes vaak slecht uitvallen, lijkt het vaak alsof mensen zichzelf niet zijn. Ook, nee juist Gertjan Verbeek speelt een rol. Maar omdat hij dit doet met verve en precies weet welke rol het best bij ‘m past, blijft hij altijd en overal herkenbaar en geloofwaardig.

Zo ook in Rusland. AZ moest aldaar het Anzhi van Hiddink bekampen en natuurlijk ging daar een persconferentie aan vooraf. Dus Gertjan in de clinch met zijn favoriete tegenstander, het journaille. Dat uiteraard wilde weten of ook hij gevoelig was voor het slijk der Russische aarde. Per slot van rekening is zijn geboortegrond dezelfde als die van Tsaar Guus en De Kleine Napoleon, erkende vermogensaanwassers. Maar als volleerd bokser counterde Verbeek met de uitspraak dat alle Russen tuk zijn op geld, vooral op zwart geld. Waarmee hij nog maar eens zijn blazoen van onverschrokkenheid oppoetste. Toch konden we ook optekenen uit zijn mond dat hij best ooit in Rusland zou willen werken. Niet om het geld, maar ‘vanwege de onbegrensde mogelijkheden’.

En dat nu waag ik te betwijfelen. Niet dat hij het wil, maar of dat wel zo geschikt zou zijn voor onze Gertjan. Want zo onbegrensd als de mogelijkheden zijn, zo grenzeloos zijn de malversaties, manipulaties en intimidaties. Corruptie als tweede natuur. De VI-journalisten Iwan van Duren en Tom Knipping doen hierover een boekje open met Voetbal & Maffia. De Hiddinks en de Advocaten hebben zowel de ervaring als het soepele karakter om hiermee om te gaan. Verbeek is daar veel te rechtlijnig en onbuigzaam voor. Al zou het wel mooi zijn om hem als een horkerige Don Quichot uit het land van de windmolens te zien opboksen tegen de weinig scrupuleuze Russische cultuur. Of Gertjan als Batman die Pussy Riot uit de kerker bevrijdt. Misstanden om aan te pakken te over. Er is echter maar één Gertjan Verbeek. En dat is eigenlijk maar goed ook..

Ps. Verbeek behaalde gisteren met AZ tegen Anzhi al een moreel overwinninkje met een onverdiende, nipte nederlaag.

– Gertjan die een linkse hoek uitdeelt, komt van http://www.bobsport.nl

DE TERUGKEER VAN DE KOUDE OORLOG

Miralem Sulejmani is Serviër van geboorte, dus weet als geen ander dat niet alleen voetbal oorlog is. In de voormalige republiek Joegoslavië woedde de vuile oorlog in al haar mensonterende facetten. Intimidatie, desertatie en liquidatie: het was aan de orde van de dag. Miralem heeft dit allemaal achtergelaten. Hij trok naar het vredige, vrije Westblok. Eerst naar Friesland en toen door naar het Beloofde (kikker)Land. Oké, vrijheid en vreedzaamheid waren niet aldoor gegarandeerd, want ook hier moest hij regelmatig dekking zoeken en dat ook nog voor een man! Of voor massale spreekkoren en fluitconcerten. Maar geen kogels; niet van links en niet van rechts. Zolang hij tenminste uit de baan van het schot van Theo Janssen bleef. Kortom, Miralem had een vrij(wel) vredig bestaan, zeker toen hij ook nog eens begon te voetballen.

Tot aan woensdag 16 maart 2011, tot op het vliegveld van Moskou. Want daar werd Miralem zeven lange uren vastgehouden omdat hij niet in het bezit was van een visum. In de veronderstelling dat een Servisch paspoort zou volstaan. Uiteindelijk schoot de Nederlandse ambassade te hulp. Ajax speelt vandaag tegen Spartak Moskou en staat al met 1-0 achter. Maar blijft gevaarlijk. Zeker een snelle, behendige jongen als Miralem. Ook al hebben ze hem niet vast kunnen houden, dan nog is Ajax‘ voorbereiding danig verstoord. Dit doet vermoeden dat de tijden van de Koude Oorlog weer terug zijn. Subtiel danwel openlijk ontmoedigingsbeleid, waarmee de Oostbloklanden in de vorige eeuw furore en oorlog maakten tijdens het voorspel. Er wordt gefluisterd dat in liefde en oorlog alles is geoorloofd, dus of het tot hier beperkt blijft?

Toch doet het in deze tijden van WikiLeaks en Facebook-revoluties lekker ouderwets vertrouwd aan. Het verspreidt de geur van vermeende spionage; van oude, bedompte IJzeren Gordijnen waarin de Bolsjewieken al heel snel hingen als het kapitalistische voetbal op bezoek kwam. Dat doet nu uiterst bevreemdend aan omdat de apparatsjiks inmiddels zijn gepromoveerd tot olichargen en proleten van het ergste soort. Maar geld of geen geld: de argwaan van de Koude Oorlog-generatie blijft bestaan. Alleen al uit nostalgie en romantiek. En wie weet mag Miralem, nadat ie met twee vlijmscherpe counterdemarrages Spartak heeft geliquideerd, straks het land niet meer uit. Omdat ie dan een dief zou zijn van eigen portemonnee.

VOLDONGEN FEITEN EN WK-LEAKS

Onmiskenbaar bereikte de voetballiefhebber afgelopen maandagavond zijn of haar hoogtepunt. Weliswaar niet ontsproten uit een gelijkwaardig samenspel van twee geliefden, maar eerder het voorbeeld van onvervalste vrouwonvriendelijke porno. Het was een onovertroffen, doch eenzijdige, orgastische aangelegenheid: Madrid liet zich meerdere malen, ongegeneerd, publiekelijk nemen. Hoewel men (live) op de Ping, WhatsApp en Twitter over en weer superlatieven tekort kwam, vond Paul Wilson van The Guardian El Clásico (achteraf) in zijn geheel niet opwindend. De uitkomst stond, volgens Paul, immers nooit ter discussie.

Daar zit iets in, maar ook niet meer dan ‘iets’. Met terugwerkende kracht raak ik er in ieder geval niet minder van in extase. Hetgeen me niet zo kon bekoren, kwam pas later in de week. Om het een (journalistiek) dieptepunt te noemen gaat wellicht wat ver, maar op z’n minst was Jack van Gelder’s reactie, na toewijzing van de WK’s in 2018 en 2022 aan respectievelijk Rusland en Qatar, te kwalificeren als opmerkelijk.

In een week waarin BBC’s Panorama de vinger op FIFA’s zere en corrupte plek legde, roerde de Nederlandse pers zich nauwelijks. Echter, direct nadat bleek dat het HollandBelgiumBid gefaald had in haar missie, werd Jack mondiger. De FIFA was “duidelijk voor het geld gegaan”, de keuze voor Rusland en Qatar was toch “hoogst opmerkelijk” en “collega-journalisten maakten na de bekendmaking zelfs gebaren van omkoping”, deelde Jack ons mede. Hè hè, de kop is uit het zand. Kandidaatstelling was al onzedelijk en, naar nu blijkt, ook onderwerp van onnodige opwinding. De uitkomst stond immers nooit ter discussie.

Ps. Blijkbaar zijn er nog niet genoeg FIFA-schandalen blootgelegd om een algehele roep om transparant en goed bestuur teweeg te brengen. Derhalve: waar blijft de (oud-)FIFA-official die een paar harde schijven upload naar Wikileaks? Of zou diegene eerst een financiële stimulans verwachten?