Jeroen Verhoeven keeps posted

Wij als selectie van @fcutrecht steunen @Diemers ook na zijn 4e keer zakken voor zijn rijbewijs. #voetbalhumor. Deze tweet is afkomstig van @VerhoevenJeroen, niet geheel verwonderlijk het officiële Twitteraccount van Jeroen Verhoeven. Tweede doelman van FC Utrecht. De club met verreweg de meest imposante keepers van Nederland in haar selectie: Ruiter en Verhoeven. Als zij bij een corner ‘los’ roepen, dan twijfel je als verdediger geen moment of je je hoofd in moet trekken. Anders ben je namelijk al te laat. Keepers zoals keepers horen te zijn, groot en imponerend. Rody Turpijn vindt Veldhuizen een hele Piet, maar die is veel te gesoigneerd en ‘trekpopperig’ (copyright de Kromme) om indrukwekkend te zijn.

Jeroen Verhoeven heeft een eigen website, Facebook en dus Twitter. En als één van de weinige profvoetballers begrijpt hij Twitter. De meeste profvoetballers gebruiken de sociale media voornamelijk om te laten zien waar ze als toerist zo allemaal geweest zijn. Cool kijkend op de foto met Maradona of pronkend met het shirt van Messi. Op de foto met bekende mensen, Twitter en Facebook staan er vol mee. Even aan de hele wereld laten zien wie jij allemaal kent en ontmoet in de sportwereld; tonen hoe geweldig je leven is en hoe gaaf je eigenlijk bent. Jeroen doet daar niet aan mee, die sneue selfiebevrediging. En De Beer uit Bussum heeft zelfspot, een bijzondere vorm van humor die zeer zeldzaam is onder voetballers en sociale media.

Dus plaatst Jeroen bovenstaande foto met de tekst “de beste foto van jou van vandaag”. Of een tweet waar humor in zit, zoals aan het begin van deze post. Herkenbaar voor iedereen die ooit in een elftal zat. Jeroen is geen toerist op voetbalschoenen die als een droevige gangsterrapper na het ploppen even een selfie laat maken. Jeroen Verhoeven is een keeper op zwarte kicksen waar je bang van wordt. Maar bovenal is Jeroen zichzelf. En laat dat nu een van de belangrijkste eigenschappen zijn op sociale media. Wees jezelf en voer geen toneelstukje op. Gedraag je als de beperkte linksbuiten van Cambuur of wanpresterende middenvelder van PSV. Ook al is Jeroen dan niet meer een van de jongsten, hij begrijpt de moderne communicatiemiddelen beter dan de jeugd. Met dank aan de reservebank.

DE KWESTIE: Wij amateurvoetballers (2)

15 Miljoen mensen op dit kleine stukje aarde, land van 1000 meningen. Deze geparafraseerde tekst van Frank Pels dateert alweer van 1996. Ondertussen zijn er weer heel wat meningen bijgekomen. Zelfs heel wat meer dan er mensen zijn bijgeklust. ‘Onze’ kwestie maakt dit weer eens onmiskenbaar duidelijk. Nog maar half bekend wat er gebeurd was, buitelden de meningen al over elkaar heen. Priemende vingertjes richting schuldigen, nalatigen, zelfs naar eigen schuld, dikke bult. Een enkeling zette zichzelf buitenspel door deze regel er met de haren bij te slepen. Niets bleef onaangeroerd, variërend van de kleinste detailoplossing tot rigoureuze ingrepen als opheffing van het voetbalspel aan toe. Maar ja, ook dit is weer een mening. In goed gezelschap, want op zeker vrijwel gelijktijdig geventileerd met die van, onder anderen, Youp en Bas. Zo gok ik althans, dit schrijvende op de vrijdagavond.

Er is ongetwijfeld een cultuurhistorische en -filosofische verklaring voor deze obsessieve meningsvorming in de polder. En hoezeer mijn vingers ook jeuken, laat ik dit toch maar over aan onze rubriek The Philosophy of Football. Edoch, de mening krijgt ernstige concurrentie te verduren van het statement. Kijk alleen al op Facebook en Twitter en je wordt gebombardeerd met dringende oproepen tot likes, retweets, downloaden van posters, zelfs tot het aanpassen van je avatar. Zonder respect geen voetbal, je moet er maar op komen. Maar nee, ik wil en ik ga er niet cynisch over doen. Het is allemaal zo goedbedoeld. Hoop ik.. Maar omdat ik niet like, retweet of geen poster voor de raam plak, voel ik me toch een beetje schuldig. Hoor ik er toch niet echt bij, bij die ongetwijfeld immense zelfverklaarde en uitgesproken anti-voetbalgeweldbeweging. Misschien denken ze wel dat ik ervoor ben..

Let wel, ik heb respect (om dat veel te vaak misbruikte woord toch maar ’n keer te gebruiken) voor alle initiatieven en de nemers ervan. Ze dóen tenminste iets. Maar ik ben zo bang dat het in veel gevallen hierbij blijft. Dat het voor velen een alibi is om het daarbij te laten, want men heeft zich nu eenmaal uitgesproken. Meegelopen in de stille tocht, meegedaan aan de discussie, de avatar aangepast. Toch, er verandert pas echt iets wanneer iedereen met dezelfde  gretigheid en overtuiging straks daadwerkelijk gaat uitstralen én uitdragen dat het anders moet. Dat men dus het eigen gedrag desgewenst aanpast, maar ook en vooral optreedt wanneer anderen in en buiten het veld zich misdragen. Dat geldt voor clubbestuurders, leiders en trainers, ouders, maar ook voor overige clubleden. Leden die vaak een clubje binnen de club vormen en daarmee – en het zij hen gegund – volop plezier hebben en geen vlieg kwaad doen.

Een overgrote meerderheid van voetbalsportbeoefenaars laat zich niks gelegen aan wat er verder binnen de club gebeurt. Weet amper wat er speelt en voelt zich er al helemaal niet verantwoordelijk voor. B3? Is dat zoiets als K3 of de 3 J’s? Vaak zitten daar heel verstandige mensen tussen die van toegevoegde waarde, op zijn minst ondersteunend, zouden kunnen zijn voor de vaak hardwerkende, altijd aanwezige, maar niet altijd even genuanceerd denkende clubvrijwilligers. Gouden mensen, die echter vaak de achtergrond en de bagage missen om met lastige jongeren en situaties om te gaan.

Want dáár zit wel degelijk een angel, weet ik uit ervaring als voormalig clubbestuurder en vrijwilliger. De (amateur)clubs kunnen onmogelijk zonder vrijwilligers, maar vele vrijwilligers kunnen niet zonder club of welk vrijwilligerswerk dan ook. Dat maakt hen tot onmisbare, maar ook vaak te dicht op en bij de club betrokken personen. En die verdienen, maar ook behoeven het om goed te worden begeleid en ondersteund. Elke (speler van een) voetbalclub kent dit soort clubmensen. En elke club kent spelers die het in zich hebben om deze mensen af en toe uit de wind te houden, te ondersteunen dan wel te beïnvloeden. Daar ligt ook een schone en veel nadrukkelijker dan tot nu toe uitgevoerde taak en toezichtplicht van de KNVB.

Maar het clubbewustzijn en -verantwoordelijkheidsgevoel zou bij veel meer mensen aanwezig moeten zijn en gestimuleerd moeten worden. Meteen bij de poort, waarbij bepaalde verplichtingen niet mogen worden geschuwd. En bij het ingaan van diezelfde poort dienen alle leden duidelijk te worden geïnformeerd over en zich te conformeren aan strikt genomen gedragsregels en de normen en waarden van de club. Op straffe van duidelijke sancties bij overtreding ervan.

En de KNVB dan? Die moet, zoals hierboven al aangegeven, veel meer een actief ondersteunende, faciliterende en toezichthoudende rol gaan spelen naar de clubs en hun vrijwilligers  toe.

Maar verbeter de (voetbal)wereld en begin bij jezelf.

Ps. Laat ik één concreet voorstel lanceren om mijn wellicht al te abstracte betoog kracht bij te zetten. De wedstrijden van de B3’s – zeg maar de lagere elftallen – spelen zich vrijwel altijd af op de verst afgelegen velden en op tijdstippen waarop iedereen al lang en breed in de kantine of thuis zit. Alleen de direct betrokkenen zijn aanwezig, dus er is nauwelijks tot geen extra belangstelling/toezicht. Ten eerste, laat deze teams regelmatig op het hoofdveld, dan wel meer centraal op het sportpark spelen. Twee, elke club creëert een poule van vrijwilligers/clubleden – of stelt deze aan – waaruit om toerbeurt een duo belangstelling toont voor c.q. toezicht houdt bij dit soort wedstrijden. Hierop zijn allerlei variaties te bedenken, maar de strekking moge duidelijk zijn.

– De afbeelding die van moed en creativiteit getuigt, komt van http://www.vvor.nl

GASTCOLUMN: Bal op snelweg

In het kader van de Zomerpost  presenteren wij u vandaag een column van een onzer vaste gasten en reflectanten, Karrel Laaglawaai. De tekst is nagenoeg integraal overgenomen, de opmaak komt voor  onze rekening.

Ttoen ik eertijds naar mijn werk reed, zag ik een voetbal op de vluchtstrook liggen. Dingen op de snelweg wekken altijd mijn interesse. Je ziet regelmatig een schoen langs de snelweg liggen. Hoe komt dat daar? Stel dat je met je been uit het raam bungelt, dan merk je het toch dat je jouw schoen verliest? Waarschijnlijk zal ik als socialist de bittere pil moeten slikken dat sommigen mensen niet zo goed zijn als ik mag hopen.

Na jarenlange evolutie zou het toch mogelijk moeten zijn om de mens zo te ontwikkelen dat hij naastenliefde heeft, plus het besef dat ook zijn handelingen invloed hebben op aarde? Toch zijn er nog steeds mensen die hun rotzooi maar gewoon van zich afgooien en ellende in hun omgeving veroorzaken. Mensen wier leefwereld eng klein is. Waardoor denkbeelden ontstaan die niet realistisch zijn. Als jij je rotzooi gewoon weggooit, maakt dat wel degelijk wat uit. Als jij je als een hork gedraagt, heeft dat wel degelijk effect.

Eigenlijk wist ik wel hoe die bal daar kwam. Hij kwam van het prachtige sportcomplex dat naast de snelweg ligt. Op dat zelfde sportcomplex speelde ik de dag ervoor een wedstrijd. Een wedstrijd zoals er duizenden gespeeld worden op de zondag en/of zaterdag. Onze tegenstander had een speler in de gelederen bij wie een paar stekkers los zaten. In de rust meende hij dat het nodig was om een van onze spelers in zijn gezicht te spugen en na een discutabele beslissing van de scheids pakte hij de bal in zijn handen en roste deze  de snelweg op. Toen ik hem daar na afloop op aansprak, dreigde hij mij op mijn bek te slaan onder toevoeging van de bewering dat ik met mijn lange haar en lelijke kop vast en zeker een homo was.

Wat bezielt deze man? Wij spelen nog niet eens om des spreekwoordelijke keizers baard. We spelen het laagste van het laagste. “Het is maar een spelletje”, gaat hier zeker op. In zijn wereldje is dit echter het belangrijkste. In zijn wereldje is iemand met lang haar een homo. In zijn wereldje is homo een scheldwoord. In zijn wereldje moeten kleurlingen vast ook niet in de buurt van zijn blanke kinderen komen.

Ik schat deze man zo rond de 35, hetgeen inhoudt dat hij kinderen zou kunnen hebben. Wat moet zo’n man met kinderen, wat kan daar nou van terecht komen? Ik dacht dat in deze tijd van legio tv-zenders, internet en leefwereld vergrotende sociale media het niet mogelijk was om zo kortzichtig te zijn. Ik hoop dat zijn kinderen (als hij die heeft) wel deze media ontdekken en zo een breder blikveld krijgen.

Karrel Laaglawaai

GAAT VOETBLAH NAAR DE (FILI)STIJNEN?

Afgelopen maandag zette Club Brugge haar doelman buitenspel. De man luisterend naar de alliteratie Stijn Stijnen, had zich op verschillende internetfora denigrerend uitgelaten over collega’s. Niet collegiaal en dat je in dit geval ingrijpt als werkgever, is begrijpelijk. Als concurrent van deze doelman zou je hier eigenlijk om moeten lachen. Maar het verhaal is triester. De  Belg haalde niet alleen concullega’s neer, hij hemelde zichzelf ook nog eens op. Voor de club van Adri Koster redenen genoeg om de Narcist naar huis te sturen.

Hoewel de meeste voetballers tussen de 18 en 35 jaar zijn en dus hun hele leven lang al met internet omgaan, kennen velen de kracht ervan nog steeds niet. Dit is triest. Gregory en Eljero verkeken zich er van de zomer nog op. Inmiddels neem je toch aan dat voetbalclubs, net als serieuze bedrijven, regels opstellen over het gebruik van internet en sociale media. De vraag is echter of het gedrag van Stijn(en) hiermee voorkomen had kunnen worden. Want anoniem op een internetforum jezelf verheerlijken en anderen afzeiken, is eigenlijk heel zielig.

Daarom is het jammer dat Blauw-Zwart de weg van de minste weerstand kiest. Het was veel chiquer geweest als Club deze jongen had geholpen. Waarom plaats je die berichten? Weet je wat de impact is? Niets van dit alles. Als echte voetbalclub is men er niet in geïnteresseerd waarom een speler zich misdraagt. En door zo te straffen, blijven het onwetende, kleine kinderen. Ze zien namelijk niet in wat ze fout doen. Terwijl internet juist het medium is voor club en keeper om het blazoen op te poetsen. Laat de doelman bijvoorbeeld schrijven voor een weblog. Geef de man een podium waarop hij, desnoods met een alias, wekelijks zijn mening mag geven over de voetballerij. De pensionado’s Johan en Willem doen het, nog actieve sporters doen het. Sorry Geert, maar wij moeten deze man asiel verlenen. Tijd voor de eerste Vlaamse Voetblah Verslaggever.